Game on!

Game on!

De vorige keer dat ik een blog schreef waren we nog in Botswana. Omdat verhalen over het algemeen de neiging hebben om in de loop van de tijd sterker te worden, wil ik jullie graag de kans geven op de versie die dicht bij de realiteit ligt. En eerlijk gezegd was dat al spannend genoeg.

In Botswana doen ze niet zo moeilijk… Mensen zijn vriendelijk en je hoeft iets minder op elke hoek van de straat al je gegevens achter te laten voordat je verder mag rijden. Als er in Nederland nergens staat dat iets niet mag, kun je er vanuit gaan dat het niet gevaarlijk is. In landen als Botswana wordt er iets meer van je eigen verantwoordelijkheid gevraagd. Je moet elke keer zelf bedenken of het verstandig is ergens naartoe te rijden om niet twee meter tussen de krokodillen onder water komen te staan (daadwerkelijk vernomen van reisgenoten bij het kampvuur).

We zijn vanaf Maun naar het National Parc Moremi in de Okavanga Delta geweest. In tegenstelling tot de parken in Namibië, staan er hier geen hekken om de camping en picknick plaatsen. En waar het in Namibië nog streng verboden was om uit de auto te stappen (of zelfs uit het raam te hangen), stond in Botswana iedereen lekker koffie te drinken tussen de zebra's, giraffes en springbokken. Echter, de 'cats' (leeuwen, luipaarden en cheeta's) kunnen ook overal zitten. Vaak zijn ze moeilijk te vinden, maar ze vallen over het algemeen geen mensen aan werd ons gerustgesteld. Echter, je moet niet alleen in het donker naar het toilet gebouw lopen. Als je in de buurt van je auto in combinatie met een kampvuur blijft moet het goed gaan. Dit leverde ‘s avonds wat verhoogde adrenaline levels op, terwijl we onze worstjes aan het braaien waren in het donker, op de camping zonder omheining. Ik hoorde overal geluid en kroop ondanks de hitte bijna in het kampvuur.

Dan maar vroeg op bed want in de tent op het dak voelde ik me veilig. Ondanks de jungle geluiden sliepen we goed, de safari dagen zijn inspannend en vermoeiend. Je zit de hele dag in de auto en je bent continu aan het speuren naar dieren. Dus we zetten 's ochtends eerst een goede pot koffie (met ons inmiddels onmisbare zelf aangeschafte espresso potje) en gaan dan onderweg op een mooie plek omringd door vele dieren ontbijten.

Game-drives zijn altijd een gokje, soms heb je geluk en vliegen de olifanten je letterlijk om de oren en soms zie je een uur niets, of alleen DAMN springbok. Dieren worden overigens alleen 'game' genoemd door het spel van jagen (stom!). Gelukkig is jagen in national parcs streng verboden en staan er in Botswana torenhoge straffen op illegaal jagen en mogen stropers doodgeschoten worden.

Die ochtend stond er een rij safari auto's voor een bosje. Wij zagen maar niet waar ze naar zaten te kijken, frustrerend! Na een half uur zagen we het dan eindelijk: er zat een luipaard in de bosjes. Als je het eenmaal zag was het niet meer te missen. Wat een gaaf beest! En dat betekende dat we onze big-5 compleet hadden, wat een heel ding is in safari wereld. De big-5 heet zo omdat dit de grote jaag-trofeeën zijn, waardoor ik dat hele principe eigenlijk ook stom vind, maar toch…

In de middag is het veel te warm en schuilen alle dieren voor de zon. Dus wij gingen vast naar de camping voor de volgende nacht, we hadden een prachtig plekje aan de rivier met uitzicht op twee grazende olifanten en nijlpaarden. Aan het eind van de middag stapten we in de auto voor een korte avond safari. We draaiden een pad op en een paar meter voor ons stonden die Olifanten die blijkbaar de rivier waren overgestoken, ze klapperden met hun oren en kwamen op ons afgerend. Ik gilde: achteruit nu! De rennende Olifanten vlogen langs de auto, één links en één rechts. Mijn hartslag daalde niet meer de eerstvolgende uren. Die avond kropen we weer vroeg in onze tent. S nachts is het warm, dus hebben we de zijflappen open en alleen het gaas dicht. Na een paar uur werd ik wakker van een zwaar sloffend geluid. Met slaperige ogen zag ik een groot grijs vlak, een Olifant stond op twee meter van onze auto blaadjes uit de boom te plukken. Ik maakte Ruben wakker, het feit dat hij zelfs zonder bril kon zien dat er twee olifanten naast de auto liepen geeft aan dat ze wel heel dichtbij waren! Heel stilletjes bekeken we de enorme beesten.
Daarna besloot een hyena nog een serenade te geven, wat ongeveer klonk als: Whooohoooohoooo. En dan heel hard. Dit werd ondersteund door de lage bastonen van de nijlpaarden.

Nijlpaarden hebben een enorm lichaam en een kort lontje. De volgende ochtend stonden we op een afstandje een groepje te bewonderen, Ruben zei: zet de versnelling maar vast in zijn 1 dan kunnen we snel weg als het nodig is. Precies op dat moment vond één van deze vrienden het nodig om zichzelf met hoge snelheid uit het water te hijsen. Ik gaf vol gas en met hoge toeren scheurden we weg door het mulle zand (gelukkig kwamen we niet vast te zitten), je wil zo'n agressief beest niet te dicht in de buurt van je auto hebben.

Na de belevenissen in Botswana was het tijd om terug te rijden naar Windhoek en onze inmiddels in het hart gesloten, trouwe, vol zand zittende Toyota Hillux in te leveren. Na 3 weken in een tent op het dak was het tijd voor een heerlijk luxe... tent op de grond. Als afsluiting gingen we eten in een restaurant waar we zebra, oryx, kudu en springbok hebben gegeten: echt lekker!

Tijd om door te vliegen naar Kaapstad. Omdat we de afgelopen drie weken 5.000km hebben gereden is het plan om in de omgeving van Kaapstad te blijven. Enthousiast zijn we de Tafelberg op en af gehiked (duurde wel twee uur langer dan de uber chauffeur bluffend had beweerd) en hebben dat moeten bekopen met drie dagen spierpijn. Echter dit alles zien we toch als goede training voor onze plannen in Nepal.

We hebben weer een autootje gehuurd, iets kleiner deze keer. We zijn naar Kaap de Goede Hoop geweest, hebben we een paar dagen wijntjes geproefd in de omgeving van het studentikoze Stellenbosch en walvissen gezien in Hermanus. De beste manier om deze immense beesten te zien is vanuit de lucht. We vlogen met een klein 3-persoons privé vliegtuigje richting de zee en na 3 minuten vliegen liet de piloot zijn stuur los en zei: ok, vlieg jij maar even. Ruben reageerde met: “uh, are you sure? I don't even trust her my car and you trust her your airplane?” Echter, de piloot vond dat ik het heel goed deed. We zagen vanuit de lucht een stuk of 10 mama Walvissen met baby's. De beesten komen naar de baai omdat het water daar warmer en rustiger is en dus geschikt om te bevallen en de baby de eerste maanden op te groeien.

Ondanks dat we veel knullige dingen doen zijn Ruben en ik op de één of andere manier vaak per ongeluk op de goede tijd op de juiste plek… Of we ervaren dat in ieder geval zo en daar gaat het om!

Morgen vliegen we via Dubai (waar we een dagje doorheen hobbelen) naar Kathmandu in Nepal. Daar zullen we een trekking gaan maken, waarschijnlijk het Annapurna circuit maar zoals gewoonlijk zien we wel wat er op ons pad komt. En we gaan er vanuit dat we zoveel geluk blijven houden als we tot nu toe hebben!