Epie en Hepie op reis

We zijn sinds de vorige update veel in nationale parken geweest.
Het mooie aan zo'n national park vind ik dat de mensen er voor het wildlife en de natuur zijn en niet de dieren voor de mensen. Dus er zit een hek om de camping heen, en de mensen moeten in hun auto blijven als ze op zoek zijn naar 'game' (wildlife). En de dieren, die wonen daar en gaan lekker hun eigen gang. Dus als een hele kudde zeebras besluit dat hun zeebrapad midden over de weg loopt, dan moet je wachten totdat iedereen is overgestoken.

Toen we op een ochtend om 6.00 uur bij de waterhole op de camping zaten, zagen we weer een neushoorn drinken. Die hele morgen zagen we verder niets. Nadat ik had lopen mopperen op wat oudjes die weer foto's zaten te maken van iets belachelijks als een grote steen moest ik daar op terugkomen toen er een cheeta achter bleek te liggen en heb ik zelf ook maar even een kiekje gemaakt.

De dierenstand staat nu op: 1 cheeta, 6 neushoorns, 8 leeuwen, 50 giraffes, 500 Olifanten, 2000 zebra's en 3000 springbokken (grosso modo).

Neushoorns schijnen vrij agressief te zijn en volgens de nightdrive-safari-gids is dat de reden dat Aziaten zo gek zijn op hun hoorn omdat ze graag wat van dat temperament over willen nemen. Wij hebben er in totaal 6 gezien (1 met baby en de rest alleen) die rustig aan het drinken waren of op heel harde bosjes aan het kauwen waren, wat op basis van het geluid net zo goed stenen hadden kunnen zijn.

Na al deze indrukken en het vele vroege opstaan waren we toe aan wat rust die we gezocht en gevonden hebben in de caprivi-strook (een onlogisch langwerpig stuk Namibië omringd door Angola, Zambia, Zimbabwe en Botswana).

Op weg daarnaartoe reden we door dorpjes die het 'echte' Afrika lieten zien. Kleine ronde houten hutjes met rieten daken en mensen in oude en vieze kleren. Ik voelde me misplaatst en decadent in onze dikke witte puck-up truck met meer spullen in onze backpack dan deze mensen bezitten. Dit gaf mij een dubbel gevoel: moet ik nu dankbaar zijn voor hoe goed wij het hebben of verdrietig en schuldig over hoe groot het contrast is.
We hebben de lokale community maar gesteund door geld te schenken aan een school project en brandhout te kopen van de lokale bevolking.

In het plaatsje Divundu kwamen we terecht op een hippie camping waar de douches uit een boom kwamen en ook de wc potten in de natuur stonden met bijpassende namen als 'boskak' en 'a view with a loo'. Ook hadden ze een kooi in de rivier waar je in kon zwemmen. En hadden wij natuurlijk net een zwemmoment gekozen terwijl de nijlpaarden op een meter of 50 afstand dreven waarbij we dan maar hoopten dat de kooi ook onderwater goed dicht zat en bescherming zou leveren. Dit gaf geen problemen aangezien de nijlpaarden lekker lagen te luieren.

Na de caprivia-strook werd het tijd om Namibië te verlaten en richting Botswana te gaan. Onze eerste camping in Botswana stond als een olifant boven water. Letterlijk want aangrenzend van de camping was een waterhole waar de Olifanten lekker konden drinken en badderen. Daarbovenop hadden ze onder de grond een bunker gebouwd waardoor je de Olifanten vanaf een paar meter afstand kon bewonderen, echt gaaf!

Vanaf deze plek is het heel goed te doen om de Victoria falls te bezoeken. Ruben twijfelde erg of dit de moeite waard zou zijn. Met name omdat we vorig jaar de Iquazu watervallen in Brazilië bezocht hebben en die moeilijk te overtreffen zijn. En een andere reden is dat je de watervallen van twee kanten kunt benaderen: Zambia en Zimbabwe. En deze landen staan niet bekend om hun soepele grensovergangen.
Omdat ik dit wereldwonder toch wel erg graag wilde zien, besloten we een poging te wagen om met onze auto Zambia in te gaan de falls te bezoeken, vervolgens daar te slapen en de volgende dag terug om verder door Botswana te rijden. Toen we bij de grens (lang) stonden te wachten op de papieren om onze auto tijdelijk uit te voeren vroeg de vriendelijke dame van de Botswaanse douane zich af of je wel door zoveel gedoe moest willen gaan voor 1 dag. En ze vroeg ons of we niet beter gebruik zouden willen maken van het openbaar vervoer. Dit bracht ons voorgenomen plan flink uit balans. Want dat touroperators en zogenaamde fixers (mannetjes die het papierwerk doen en tegen betaling je de grens over helpen) ons aanraden om niet zelf te gaan was 1 ding. Maar het advies van deze mevrouw, die er zelf geen belang bij had moesten we wel serieus nemen. We besloten een ander plan te maken en een nachtje in Chobe nationaal park te slapen. De man bij de poort mopperde na een wat onhandige parkeeractie van mij dat we daar echt niet zonder reservering terecht konden. De mevrouw van het kantoortje waar je die camping kon reserveren keek ook vrij verbaast dat we een reservering wilden maken voor vannacht.. er was dus ook geen plek voor onze auto in deze herberg. Dan maar terug naar de camping waar we die ochtend in alle vroegte vertrokken waren. Daar moesten de campingwachters hard lachen dat we weer terug waren. We besloten om een dagtripje te boeken waarbij je met een busje de grens over wordt geloodst en s avonds weer rustig in je Botswaanse bedje kunt kruipen.
Ditmaal ging de trip naar Zimbabwe waar we bij binnenkomst van het land nog even 30$ pp mochten neerleggen voor een visum. Toch was dit het uiteindelijk helemaal waard. De watervallen waren meer dan 100 meter hoog en ondanks het lage water (door het droogseizoen) indrukwekkend.
De moeilijke grens overgangen gelden vooral voor gemotoriseerd verkeer. Iets waar de Zambianen zelf een slimme oplossing voor bedacht hebben, door inkopen te doen in Zimbabwe en met een volgeladen fiets weer terug te keren naar Zambia waardoor ze geen problemen met invoerrechten hebben. We zagen de een na de andere volgeladen fiets, soms aangevallen door apen die hun eigen import tarieven hanteerden.

Inmiddels hebben we noord-Botswana boven ons gelaten en bevinden we ons nu in Maun (centraal) dit is de ingang voor de Okavanga-delta die we vanaf morgen gaan verkennen waardoor we weer een paar dagen offline en in de rimboe vertoeven tussen de nijlpaarden, krokodillen, leeuwen, hyena's en allerlei andere vriendelijke beesten.

We hebben inmiddels 4000 km gereden met onze Toyota hillux. En ik moet toegeven dat ik wat gehecht ben geraakt aan onze witte oersterke rammelbak. Ook al is het rijden om een aantal redenen soms wat uitdagend: 1. links 2. wegdek heeft soms vanuit het niets (30 cm) diepe gaten in het asfalt 3. gaat zonder waarschuwing van asfalt over op zand 4. eindeloos lange wegen die honderden kilometers rechtdoor gaan zonder tegenliggers waarvan je in een soort trance raakt 5. we hebben op kruispunten geen idee wie wanneer voorrang heeft (en dat lijkt niemand te hebben) 6. koeien/zebra's/geiten/pumba's en olifanten steken te pas en te onpas over.
We hebben nog 4 dagen beschikking over onze ragbak inclusief daktent en dan vliegen we naar Kaapstad.

Ondanks wat onhandigheden van onszelf en soms van het systeem, hebben we het heel erg naar onze zin en blijft Afrika ons steeds weer verbazen.

Excuses voor het uitblijven van bergen jaloersmakende foto's maar als gevolg van slecht internet en mooie foto's die vooral op de Nikon zijn gemaakt moeten jullie het voor nu vooral met inbeeldingsvermogen doen.