Oh oh Himalaya

Ik zit hier met een gek gevoel, omdat ik drie jaar lang hard heb gewerkt voor een diploma waarvan de uitreiking die afgelopen week plaatsvond heb moeten missen omdat ik in Nepal zit. Al had ik mezelf geen beter afstudeercadeau kunnen geven.

Voor de overzichtelijkheid zal ik beginnen bij het eind waar ik de vorige keer gebleven was. Vanaf Kaapstad vlogen we naar Kathmandu, maar niet voordat we een hele dag door mochten brengen in Dubai. Dit is echt een rare plek, alles is groots en over de top. We zijn in enorme shopping malls geweest waarin een dierentuin, waterval en een skihal zaten. En we zijn op de hoogste toren van de wereld geweest van 830m. Gek genoeg (of misschien ook niet zo gek) wordt hier tegenwoordig het meeste geld verdiend met toerisme. Ik vond het interessant om te zien, maar vond het geen moment vervelend dat we na 10 uur doorvlogen naar Kathmandu.

Het contrast tussen deze steden kan haast niet groter zijn. Waar in Dubai alles strak geregeld is en glanst, hoge gebouwen en snelle metroverbindingen te vinden zijn, is Kathmandu een oase van chaos, stof en lekker eten.

Toevallig stond het Tihar festival op het punt van beginnen waardoor de drukte en onrust nog net iets groter was dan de normaal al vrij onoverzichtelijke stad. Nepalezen gebruiken de motor of scooter om zich te verplaatsen, ook als dat betekent dat tussen a en b smalle steegjes zitten waar veel voetgangers lopen. In het verkeer wordt niet te moeilijk gedaan, wie zijn bumper voor de ander plaatst heeft voorrang. Als voetganger is het snel aanpassen geblazen en laten zien dat jouw bumper over gaat steken.

We verplaatsten ons in een 8 uur durende hobbelige bus richting Pokhara. Deze stad is gelegen aan een groot meer en dient als startpunt voor wandeltochten in het Anna Purna gebied. Het voelt hier een stuk relaxter aan, mede mogelijk gemaakt door het grote leger aan spa’s, kappers en fijne koffietentjes die vermoeide wandelaars oplappen na een zware tocht. Ook in deze stad was het groot feest, overal vlogen de traditionele dansgroepjes en het gekleurde poeder ons om de oren.
Na een dag was er geen ontkomen meer aan, we gingen op pad voor een 19 daagse trekking door het Annapurna-circuit. We kozen voor dit gebied omdat het een prachtig gebied is met veel afwisselende landschappen. En je hier geen gids of porter (dragers van veel te zware toeristen rugtassen) nodig hebt en op eigen benen kunt staan.
De eerste dag moesten we even wennen aan ons houten (niet geheel afgesloten) hokje met twee bedjes van hetzelfde materiaal bedekt met dunne matrasjes. De deal hier is: als je blijft eten en ontbijten in het hotel is de overnachting gratis, prima deal want eten moeten we toch, en veel! De dagen bestonden uit een uur of 8 sjouwen van dorp naar dorp. Afstanden worden hier niet in kilometers gemeten, want soms kan een kort stukje erg lang duren als je stijl omhoog moet. Geen moment was saai want na iedere bocht lag er weer een totaal ander landschap voor ons klaar en aan de lopende band kwamen we mooie vergezichten tegen.

Heel armoedig droegen we ons eigen rugzakje en moesten we zelf onze weg vinden. Maar wat voelde ik me rijk om met alleen de hoognodige spullen op mijn rug en alle vrijheid om dit overweldigende landschap te ontdekken.

Uiteindelijk liepen we in een week naar de hoogte van 5400m waar we de Thorung La-pass zouden passeren. De lucht op grotere hoogte wordt minder zuurstofrijk en daar moet je lichaam aan wennen. Je maakt meer rode bloedcellen (om zuurstof in je lichaam te vervoeren) aan en neemt een ander adempatroon aan waardoor je voorzien blijft van genoeg zuurstof. Maar hier heeft je lichaam wel tijd voor nodig. Er werd ons aangeraden om niet meer dan 500m hoger te slapen dan de nacht ervoor. Gelukkig hebben wij afgezien van 1 avond (nadat we vanaf 3000m een dagtripje naar 4600m hadden gemaakt) geen last van hoofdpijn of andere hoogteziekte symptomen gehad.
Een nadeel van wandelen en slapen op hoogte is de kou. Vanaf 3000m begonnen we te merken dat het met name ’s nachts echt koud werd. Ook nemen de voorzieningen in de teahouses af. Dit omdat alles per ezel of op de nek van lokale mensen omhoog gebracht moet worden. Soms had een teahouse eigenaar een ingenieuze oplossing door een barbecue midden in het houten restaurant te zetten. Maar meestal had dit als gevolg veel kleren aantrekken en vroeg op bed.

Alles is relatief en dat werd goed zichtbaar als we stonden te juichen als we een eigen wc aan onze hotelkamer hadden. Of hoe blij je kan worden van een emmer heet water om je mee te wassen. Of hoe dankbaar je kunt zijn met een refill van je bord eten.

De dag dat we de Thorung La pass “the highest navigable pass in the world” overstaken was een bijzondere. Omdat het vanaf een uur of 10 gaat waaien op de top dus wil je voor die tijd dat punt voorbij zijn. Om dit te kunnen doen moet je vroeg vertrekken. Daarom stonden wij om 4:30 uur ingepakt in onze North Fake jassen met een lampje op ons hoofd gebonden klaar om te vertrekken. Die nacht was er sneeuw gevallen, dit maakte het landschap heel speciaal. De tocht naar de pass was één van de zwaarste van onze trip. Boven was het koud en iedereen was opgelucht er te zijn bij een mooi bord versierd met Tibetaanse gebedsvlaggetjes: “welkom op de top”.

Tibetaanse gebedsvlaggetjes vind je op allerlei punten op de route van het circuit en bij tempels. Het zijn vierkante gekleurde stukjes stof, bedrukt met gebeden en mantra’s. Traditioneel komen gebedsvlaggetjes in sets van vijf: geel, rood, blauw, wit en groen. De vijf kleuren staan voor de vijf elementen. Blauw staat voor "hemel", wit voor "wind", rood voor "vuur", groen voor "water" en geel voor "aarde". Tegelijkertijd staat elke kleur voor een van de vijf dhyani-Boeddha's. Ik vind ze vooral heel mooi.

Een keer boven moet je ook weer naar beneden,de eerste afdaling was dankzij de verse sneeuw glad, maar gelukkig boden onze ski- wandelstokken wat steun.

Onderweg hadden we sympathieke Nederlanders ontmoet. Zij waren op weg naar het Annapurna Base Camp (ABC). Aangezien dat eigenlijk ook nog op ons verlanglijstje stond, we het wandelen nog steeds heel tof vonden en het ook nog binnen onze planning paste, besloten we die kant op te gaan. Om wat meer tijd te creëren en besloten we een bus te pakken over een stukje van 40km. Dit bleek een avontuur op zich. We vonden een lokale bus die ons wel mee wilde nemen. Omdat we één van de weinige toeristen waren werden we ingezet als animatie-team. Iedereen die het leuk vond mocht zijn Engels op ons oefenen, we kregen vers geplukte appels, zakjes met helende mushroom coffee, traditional medicin en werden verzocht om kinderen in de bus in te smeren met zonnebrand. De route op zich was al een spektakel aangezien we langs diepe afgronden reden en de weg al vrij smal was voor onze bus alleen laat staan dat deze ook nog gepasseerd moest worden. Toen de lokale militair die naast me zat een schietgebedje begon te doen begon ik me echt zorgen te maken. Gelukkig mochten we niet al te lang daarna uitstappen.

Het ABC bevind zich op een plateau van 4300m en wordt omringt door bergen van meer dan 7.000m. De weg naar ABC bestond uit heel veel traptreden, op en af, zoveel dat alle knieën er een beetje van moesten huilen, of dat was gewoon zweet dat kan ook. Maar onderweg kregen we steeds vaker zicht op de enorme en extreem mooie Annapurna bergen. Ik kon niet stoppen met stilstaan om foto’s te maken.

We kwamen onderweg aan in het dorpje Deurali, waar we wilden slapen. Zoals gewoonlijk hadden we niets vooruit geboekt, er was altijd nog voldoende plaats geweest. Helaas deelden alle teahouses ons mee dat er geen bedden meer vrij waren. Toen een groep van 80 schoolkinderen het dorp binnen kwam wandelen begrepen we waarom er geen plaats meer was voor ons. Omdat dit vaker voorkomt staan er bedden in de eetzaal waar we gebruik van mochten maken. De schoolkinderen van een jaar of 16 waren erg geïnteresseerd in die gekke lange Hollanders. En zo stonden we geheel onverwachts ’s avonds te dansen op een schoolfeest dat ontstaan was in het teahouse waar we mochten overnachten.
De volgende dag volgde een prachtige tocht naar het base camp. Die avond was koud en het drie persoons 1.80m lange bed bleek wat krap voor vier personen. Maar de zonsopgang de volgende ochtend die een gouden gloed over de wit besneeuwde bergtoppen liet vallen was zo adembenemend en maakte alles weer goed. De chocoladetaart die ons die avond stond te wachten in het dorp Chomrong waar we de heenweg ook al overnacht hadden deed ons net iets sneller weer dalen.

Nu na 19 dagen in de bergen waren we echt toe aan wat comfort van de stad. Het was overweldigend, zwaar, koud, vermoeiend en intens maar helemaal de moeite waard en ik zou het zo weer doen.
We lieten ons twee dagen een beetje verwennen in Pokhara met een kappertje, pedicure en goede ‘real’ koffie.

Nog een flinke busrit terug naar Kathmandu en daarna zat onze tijd in Nepal er op en stond het volgende land te wachten om door ons veroverd te worden.

Nu zijn we sinds een paar dagen in Sri Lanka. En wat is het hier heerlijk, de mensen zijn relaxt, het eten is heerlijk, de stranden zijn prachtig en de temperatuur is heet! Precies wat we nodig hebben.