Ha Halong Bai en Hoi Hanoi

Zo het is alweer een poosje geleden dat ik een verhaaltje in mijn sprookjesboek heb geschreven maar ik heb het gewoon te druk. Ik heb alweer zoveel mooie avontuurtjes beleefd en ik zal mijn best doen om het zo min mogelijk chaotisch te zijn mijn beschrijving.

Ik zit op dit moment in een sleeperbus vanaf Hanoi naar Hoi an in Vietnam. Dit is de vierde keer dat ik in zo’n bus zit en ik moet constateren dat deze dingen niet gemaakt en niet geschikt zijn voor lange mensen. Een sleeperbus is een bus waarbij je een stoel hebt die heel ver achter over kan en je benen recht vooruit steken half onder de stoel van je voorganger. Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om er een voorstelling bij te maken maar denk aan: veel mensen (vaak ook locals in het gangpad op de grond), krappe bedjes, harde muziek in een gekke taal en veel geschud. Dus zonder slaappillen is er vaak weinig sleeping aan een sleeperbus. Maarja het is nu eenmaal een goedkope manier om te reizen en je hoeft niet te betalen voor een overnachting dus dubbel goedkoop daarnaast scheelt het veel tijd omdat je je ’s nachts verplaatst en dus overdag gewoon dingen kunt doen.

Ik zal bij het begin beginnen een poosje geleden was ik nog in Luang prabang in Laos ik vond dit een heerlijk dorpje met een leuke relaxte sfeer en daarom ben ik er uiteindelijk ook vrij lang (5 nachten) gebleven. Je hebt er een leuke plek waar je ’s avonds een drankje kan drinken en omdat alle barretjes van de regering dicht moeten om half 12 gaat iedereen daarna naar de bowlingbaan. Dit is de enige plek die toestemming heeft om open te blijven. Een grappig gezicht om mensen met een klein slokje op fanatiek te zien bowlen onder de felle tl lichten maar geloof me na een avond of 3 bowlen heb je het echt wel gezien.
Samen met Anna het meisje met wie ik op de slowboat heb ontmoet en in Luang prabang een kamer deelde (en met wie ik nu bijna 3 weken later nog steeds samen reis) ging ik door middel van en bochtig ritje in de minibus door naar Vang vieng. Deze plaats in Laos stond bekend om het tuben. Dit is met een band op het water je mee laten varen over de rivier. Iets wat op zich niet zo bijzonder is maar tot een aantal maanden geleden een grote gekke bende was omdat er langs die rivier allemaal barren stonden en gekke attracties als schansen en schommels stonden. Toen er vorig jaar tot september al 43 doden waren gevallen in datzelfde jaar is er besloten dat alle barren dicht moesten. Wij besloten een kayak tour te doen om over diezelfde rivier een iets langere afstand af te leggen in een iets hoger tempo, we hebben het tuben wel gezien maar het ging erg langzaam en zag er niet heel aantrekkelijk uit.
Daarna besloot ik om door te gaan naar Vietnam. Omdat je hier een visa voor nodig hebt boekten we een bus naar Vientiane (hoofdstad van Laos) en besloten we vanaf hier een super lange 24 urige sleeperbus te nemen naar Hanoi. In Vietiane was echt niks te doen, zelfs een bioscoop hebben ze niet. Blij dat we hier weer weg konden. We stapten ’s avonds op de bus en kwamen ’s ochtends heel vroeg (rond een uur of 5) bij de grens aan waar we vervolgens nog 2 uur moesten wachten tot de grens open ging. We moesten allemaal in een hokje om een stempel te krijgen om Laos uit te mogen (waar we *$@ nog extra voor moesten betalen omdat het weekend de stempels duurder zijn). De Aziaten hebben niet echt gehoord van in de rij staan en op je beurt wachten en al helemaal niet van persoonlijke ruimte waardoor ze allemaal over elkaar heen hangen om hun paspoort als eerste aan de meneer in het hokje te geven. Gelukkig was de beste man zo vriendelijk om die verwarde europeanen eerst te helpen. Toen we een stempeltje hadden en het land dus mochten verlaten en we terug wouden lopen naar de bus was deze weg. Overal gezocht, nergens te vinden.. oh my boedha wat doen we nu.. samen met een aantal andere toeristen ook uit onze bus besloten we maar richting Vietnam te lopen. Dit was een tochtje van een kilometer door niemandsland waar we vervolgens bij andere loketjes en mannen met politiepakjes aan kwamen die onze paspoorten controleerden en nog een keer en nog een keer en nog een keer. Toen kwam onze bus er opeens weer aanrijden werd al onze bagage op straat gezet, niemand vertelde ons wat er precies van ons verwacht werd maar uiteindelijk bleek dat onze tassen door een scanner moesten. Iedereen de bus weer in en weer terug op zijn plaats waarna er vervolgens weer een man in uniform aan boord kwam om te vertellen dat iedereen de bus weer uit moest en 100 meter verder op moest wachten waarna de bus voor de 3e keer doorzocht werd. We kregen een beetje een naar gevoel omdat we zo overhaast de bus uitgezet waren dat iedereen veel waardevolle spullen achter gelaten had. Maar toen we na 20 minuten eindelijk terug mochten bleek gelukkig dat alles er nog was. Toen we dachten dat we eindelijk konden vertrekken bleek dat je raad het al ons paspoort nog eens gecheckt moest worden. Heerlijk welkom in Vietnam en hallo Vietnamese logica. Haha ik heb al lang geleerd dat in Azie het nooit zo gaat als je verwacht, je komt steeds weer voor verassingen te staan en ik blijf me verbazen. Maarja ik roep de hele tijd niet zeuren hoort bij de ervaring en ik kan er vaak ook wel om lachen en dat is ook het enige wat je kunt doen.

In Hanoi kwamen we in een complete chaos van scooters, toeters, warmte en veeel mensen terecht. Oversteken is een groot avontuur want scooters komen van alle kanten en zebrapaden zijn er wel maar tellen niet. De regels zijn zo dat het grootste voertuig altijd voorrang heeft en voetgangers maar moeten zorgen dat ze niet in de weg lopen.
Anna en ik besloten dat we hier niet te lang moeten blijven en we gingen na 1 nacht in een hotelbed weer terug de sleeperbus in te gaan voor een ritje van 9 uur naar Sapa. Dit is een bergdorpje in het noordwesten van Vietnam (dicht bij de Chinese grens). Hier gingen we een trekking doen door de rijstvelden. We hadden een leuk lokaal privé gidsje: Sue. Ze nam ons mee voor een lange tovht van 20 km door de prachtige omgeving en we liepen door verschillende dorpjes en stopten bij kleine schooltjes om de kindjes te zien, echt super schattig. ’s Avonds bleven we slapen bij een homestay en aten we met een lokale familie. Omdat Sue heel dichtbij woonde (maar 5 km lopen) besloot ze die avond naar huis te lopen zodat ze thuis kon slapen en kwam ze de volgende dag weer lopend terug om ons weer op te pikken om ons vervolgens over dezelfde route weer mee te nemen naar haar huis. Dit hadden we gevraagd omdat we erg benieuwd waren naar haar huisje en weinig zin hadden om de toeristische route over een betonnen pad terug naar Sapa te lopen. We kwamen in haar dorpje waar Sue lekker voor ons kookte in haar keuken (een vuur midden in het bamboe huis). Het was heel leuk om haar schattige kindjes te zien. Daarna namen we afscheid van Sue en gingen we weer terug naar Sapa en hup direct weer terug in de sleeperbus naar Hanoi.
Na een dag en een nacht in deze megastad moesten we wel weer snel weg. We boekten een trip naar een onbewoond eiland in Halong bay. Hier hebben we echt de tijd van ons leven gehad. We gingen met onze groep van 35 mensen in de bus en op de boot richting het eiland. Er was al een andere groep op het eiland toen we aan kwamen en samen met hun hebben we onze eerste avond op het eiland gevierd. De volgende dag ging de andere groep ’s ochtends weg en gingen we eerst tuben achter een boot. Dit was een grote band waar je met zijn 4 en op je buik op ging liggen en je goed vast moest houden. De boot ging heeeel hard varen en af en toe stuiterde je heel hard van de band af op en daarna in het water. Maar het was zo gaaf om te doen. ’s Middags gingen we wakeboarden iedereen kreeg 4 pogingen en ik kreeg het op een haar na niet voor elkaar om op te staan maar ik vond het heel tof en ga het sowieso in Azie nog eens doen! Er waren kayaks op het eiland en een beachvolleybalveld (en kwam ik er achter dat ik mijn lievelingssport wel erg mis!). Die avond kwam de nieuwe groep en hadden we een prachtig feestje samen met hun. De volgende ochtend moesten we heel vroeg op staan om met de bus en de boot weer terug te gaan naar Hanoi. Iedereen vond het jammer dat we alweer weg moesten omdat we zo’n leuke tijd hadden gehad op het eiland.
Zoals ik aan het begin van het verhaal al zei zit ik nu dus in de bus naar Hoi an. Waar ik op het moment van het uploaden zal zijn omdat ik dan pas weer wifi heb. Vanaf daar zal ik verder naar het zuiden van Vietnam reizen en vervolgens naar Cambodja. Ik heb nog zoveel landen op mijn verlanglijstje staan en door alle enthousiaste verhalen van andere reizigers word dit lijstje alleen maar langer en langer.

Ik ben nu halverwege mijn reis en de tijd gaat zo ontzettend snel en ik wil nog zoveel doen! Ik mis Nederland niet maar jullie allemaal wel maar gelukkig krijg ik er wel heel veel toffe dingen voor terug!