Mosquitoes suck!

De afgelopen 1,5 week ben ik op pad geweest met Ale en Ed. Met onze gehuurde Nissan Sunny trokken we vorige week vrijdag vanuit Christchurch naar het noorden. Onze eerste stop na een lange rit was in Kaikoura, we besloten onze nieuw gekochte tenten voor 18 dollar (10,80 euro) meteen uit te proberen en zo kwamen we op een camping terecht. De volgende dag hebben we ’s ochtends een wandeling gemaakt langs de prachtige kust! Er was hier een zeehondenkolonie die lekker lagen te zonnebaden op de rotsen en 1 zeehond besloot een showtje vlak voor onze neus op te voeren en liet ons allerlei leuke trucjes zien, super toffe beesten! De volgende ochtend vertrokken we vroeg en na prachtige rit door de bergen kwamen we terecht in whites bay. Hier gingen we kamperen op een ‘doc campsite’ een soort van gemeente camping waar verder niet veel te doen is. Dit heeft dan ook wel weer zijn charme, we stonden op een super mooie plek bijna direct aan het strand, vanuit mijn bed in de tent kon ik de zee zien. Het enige nadeel van dit soort campsites is dat je er alleen koud kan douchen en koud betekent dan ook echt heeel koud! Die avond hebben we een prachtige zonsondergang gezien met alle mooie rode kleuren die je je maar voor kan stellen. Omdat het hier zo mooi was beven we nog nachtje.

Maandag trokken we door naar Picton een schattig klein dorpje die leeft van het toerisme wat er vooral is omdat dit het beginpunt is van het bekende Queen Charlottes track die loopt door een gebied met veel baaien, de malbourough sound, een 74 km lange wandeling langs prachtige baaien. Wij besloten dat niet tijd genoeg hadden om de hele wandeling te doen maar we wel graag een deel wouden doen. Voor de zekerheid checkten we nog even de weerberichten, “shit er komt veel regen aan…Laten we voor de zekerheid maar in een hostel gaan vannacht en de wandeling op dinsdag plannen”. Zo gezegd zo gedaan en ik ben nog maar weinig keren in mijn leven zo blij geweest met een beslissing, het regende de hele nacht en ook dinsdag overdag heeft het de hele dag geregend. Maandag avond zijn we naar een Ierse pub geweest waar ze live muziek verzonnen en speelden en het was super goed! Op woensdag werden we met de watertaxie naar het uiterste punt van het parcours gebracht en maakten we een wandeling van 24 km heuvel op heuvel af waar we 7 uur over hebben gedaan. Die avond kampeerden we in camp Bay een doc campsite op het parcours waarvandaan we de volgende ochtend weer werden opgepikt door de watertaxie.

Toen we weer terug in Picton waren pikten we onze Sunny weer op om naar Nelson toe te rijden. Tot nu toe had Ed alle stuurmanskunsten op zich genomen maar omdat ik ook wel even wou proberen was het vandaag mijn beurt. Pff wat een gek gevoel om te schakelen met je linkerhand en je kniperlicht te bedienen met je rechterhand laat staan dat ze ook allemaal nog eens aan de verkeerde kant van de weg rijden. Na een poosje was ik er aan gewend en ging het best aardig, stukken beter dan toen ik 5 jaar geleden in Sydney probeerde te rijden en nog net geen paniekaanval kreeg (ik heb inmiddels natuurlijk ook wat meer rijervaring op gedaan in mijn eigen corsatje). Maar toch waren we allemaal blij toen we veilig in Nelson aankwamen. Hier gingen we weer in een backpackers met een warme douche en heerlijke bedden we hebben de omgeving een beetje verkend en toen was het vrijdag alweer tijd om de auto in te leveren en dus ook tijd om een nieuw plan te maken.

Ed wou graag weer een nieuwe auto huren en regelde het zo dat hij deze op zaterdag op kon pikken. Er was een Fransman (stuntman die hier rondreist om beter engels te leren) die wel met hem mee wou richting Queenstown en Ale besloot ook met hun mee te gaan. Ik wou graag eerst nog het Abel Tasman park verkennen. Omdat de andere drie dit eigenlijk ook wel wouden vertrokken we zaterdag ochtend met een bomvolle auto (4 mensen en veel bagage) richting Totaranui. Ook hier weer super mooie uitzichten, heel helder blauw water en zandstranden elke keer ben ik weer verbaast hoeveel het op een ansichtkaart lijkt en die doen het uitzicht eigenlijk nog geen eer aan omdat overal waar je kijkt het zo mooi is. Gisteren verkasten we naar een andere camping iets verder in het park bij Awaroa, het enige probleempje was dat we 1,7 km moesten lopen naar de camping. Dit zou op zich nog niet zo erg zijn maar deze wandeling was over het strand en kan je alleen maken als het eb is en ging deels door stukken met water. Dus bepakt en bezakt sjouwden we daar over het strand. Kevin en ik stopten even om een foto te maken omdat het er wel erg grappig uitzag en het wel een heel mooie wandeling was. Ik kwam er op de camping achter dat ik tijdens de foto stop mijn slippers op de grond heb gezet en ze daarna vergeten ben, die drijven nu dus ergens rond in de oceaan rond nieuw zeeland..helaas peanutcheese. De camping was super mooi maar had 1 groot nadeel, het stikte er van de muggen! Ik had wel anti muggenspul bij me en gebruikte dit ook non stop maar helaas trokken die stomme beesten zich daar niets van aan. Gevolg: heel veel muggenbulten, ik ben nu zo vaak gestoken dat ik een allergische reactie krijg en de bulten zo groot als tennisballen worden. Toen ik eergisteren weer in de bewoonde wereld was ben ik eerst maar eens een anti allergie pilletje gaan halen. Hoop dat het helpt.

Ik heb me maandag af laten zetten in Marahau en heb hier afscheid genomen van Kevin, Alejandra en Edwin. Zij trokken verder naar de westkust maar ik wil hier perse nog een kayaktrip maken en die heb ik toen ik aankwam dus ook gelijk maar geboekt.

Gisteren heb ik de hele dag gekayakt, ik had een tour geboekt met een gids naast mij ging er nog een stelletje uit Zwitserland en een Nederlands stelletje mee met de tour. Aan het begin van de dag dacht ik: ok tof, dus ik ben het sneutje die alleen is en met de gids in de boot mag. Dit bleek achteraf een groot voorrecht te zijn, hij vertelde me mooie verhalen over het gebied en de maories. We zagen een aantal pinquins zwemmen en veel zeehonden. De zeehonden hadden kleine baby’s die in de grotten lagen super lief hoe ze je met hun grote ogen aankijken! Het was super mooi weer en het uitzicht was prachtig. Mede door de stuurskills van onze gids kon onze boot heel dicht bij de baby zeehonden komen.

Toen ik gisteravond terug kwam op de camping bleek dat ik naast 2 belgische jongens stond ik heb ’s avonds nog een biertje met ze gedronken en omdat zij vandaag voor een deel dezelfde kant op moesten kon ik een stuk met ze meerijden. Daarna kreeg ik een lift van een man met een wat gammele truck, die het wel gezellig vond om onderweg wat te kletsen te hebben, naar Murchison. Hier zit in nu in een hostel en morgen reis ik verder naar de westkust.

Ik ben inmiddels al bijna 4 weken op pad en heb hier nog maar iets meer dan 3 weken te gaan. Dat klinkt heel lang maar voelt als heel kort omdat er nog zoveel moois te zien is!