Obrigado Brazil

De afgelopen weken zijn als een sneltrein voorbijgevlogen, vorige week vlogen mijn ouders en Lisette terug en morgen vliegen Ruben en ik (al)weer naar huis.

Tussen de wedstrijden door probeerden we wat van RIO te zien, zo zijn we naar het ford geweest op de hoek van Ipanema en Copacabana beach. We hadden vanaf daar een prachtig uitzicht over de twee belangrijkste stranden van de stad.

Na de gewonnen achtste finale tegen de Mexicanen besloten Ruben en ik de drukke stad en het krappe appartement voor twee dagen te ontvluchten. Maar niet voordat we Daphne hadden aangemoedigd tijdens de finale van de 100 meter. Ik was vooral onder de indruk van het immense atletiek stadion! Er gebeurde van alles tegelijkertijd en wist meestal niet waar ik moest kijken. We zagen de finale van het verspringen, de 10km, het speerwerpen van de meerkampsters, kwalificatie poolstokhoogspringen en de 400m halve finale en dat allemaal tegelijk. Ok, misschien niet helemaal tegelijk maar zo voelde het wel.

Na het atletiek geweld sprongen we in de auto naar Buzios wat het Ibiza van Brazilië zou zijn. Wij hebben er vooral een beetje uitgerust en dat was heerlijk. Bas kwam ons woensdag weer oppikken voor een ritje van 3 uur terug naar Rio. Ik voelde tijdens het ontbijt de spanning al voorzichtig opkomen. Er stond namelijk een bijzondere, rare en spannende kwartfinale NL vs NL op het programma. Iedereen heeft de wedstrijd kunnen zien en weet het resultaat. Het sprookje was over voor Christiaan en Reinder... De zwaar teleurgestelde mannen kwamen ons opzoeken in het barretje tegenover het stadion. Ook al was opvrolijken onmogelijk, het was fijn om er voor ze te kunnen zijn en toch een poging te wagen. Niemand had zin om te gaan feesten in het Holland Heineken huis.

De volgende dag werd ik wakker met een kater van de wedstrijd en misschien een beetje van de caipirinha. Ruben en ik hadden nog 1 dikke week vakantie voor de boeg dus tijd voor een nieuw plan. We zouden het liefst naar de watervallen van Iguazu gaan maar RIO staat tijdens de spelen op zijn kop en de prijzen doen daarin lekker mee. Zo maken ook de vliegtickets 5 loopings. We besloten een auto te huren en een roadtrip te gaan maken.

We reden richting het zuiden naar Paraty een oud koloniaal stadje waar veel geld is verdiend doordat er goud werd gewonnen (sorry voor de pijnlijke woordspeling).
Hier bleven we twee dagen en konden alle emoties laten bezinken.

Omdat Ruben de watervallen niet uit zijn hoofd kon krijgen en er vanaf Sao Paulo betaalbare tickets waren reden we door en vlogen we vrijdag naar Foz du Iguazu. Soms gaan dingen in Brazilie moeizamer dan verwacht: de ruim uitgetrokken tijd voor het ritje blijkt toch krap omdat de wegen steiler zijn dan ik ze ooit heb gezien. En soms gaan dingen onverwacht soepel zoals toen het uitsluitend Portugees sprekende personeel van de parkeerplaats ons binnen no time afleverde bij de goede gate op het vliegveld.

De watervallen waren indrukwekkend en mag met recht een van de 7 wereldwonderen genoemd worden. De rivier vormt de scheiding tussen Brazilie en Argentinië. De eerste dag bekeken we de watervallen van de Braziliaanse zijde. De gids raadde ons aan om eerst naar het vogelpark te gaan omdat de vogels 's ochtends vrolijk zijn. Omdat wij vermoedden dat hij er zelf ook niet slechter van werd gingen we rechtstreeks naar de watervallen. Een wandeling van 2,5 km langs de enorme watervallen waarbij veel mensen erg druk bezig zijn om de perfecte selfie te maken. Vanuit mijn oogpunt zonde want het beeld is veel mooier als je het niet door een camera bekijkt, laat staan met mijn eigen hoofd op de voorgrond.

Wij dachten dat een poncho overdreven was en toen we op het punt kwamen waarbij het toch wel nodig bleek was de prijs natuurlijk sterk verhoogd. En wij gaan natuurlijk geen 4 euro betalen voor een poncho.... gevolg: doorweekt.

Omdat het inmiddels middag was en de vogels nu chagrijnig waren hebben we het rondje nog een keer gelopen maar deze keer met poncho zodat het toch een nieuwe ervaring was.

De dag erna hebben we een bezoekje gebracht aan de overkant (Argentinië) hier hebben ze bruggetjes gebouwd zodat je boven de watervallen staat. We gingen ook met een bootje varen tot heel dicht bij het naar beneden stortende water. Zelfs met poncho aan was dit een natte belevenis.

Omdat we de sfeer in Paraty heel leuk vonden zijn we weer terug gegaan en hebben we op het strand genoten van onze laatste 2 vakantiedagen.

Als je uit eten gaat staat alles al op de rekening 10 tot 17% fooi en de bijdrage voor de gitarist, zelfs als deze nauwelijks kan spelen omdat hij overstemd word door een Pink Floyd aanbiddende buurman.

Ik las ergens dat Brazilië het land van de toekomst is en dat altijd zal blijven. Hier kan ik me iets bij voorstellen. Ik heb maar een klein gedeelte gezien maar heb enorm van het land genoten en vind het ondanks de problemen die er zijn een fantastisch land. En de bevolking is met uitzondering van de rotte appels (waar wij ook mee te maken hebben gehad) heel lief, gastvrij en behulpzaam. Obrigado Brazil!