Coming back is not the same as never leaving

Its not the end its just a new beginning, al moet ik mezelf er wel telkens even aan herinneren dat het einde van mijn mooie reis niet het einde van de wereld is. Het is een gek gevoel dat iets waar ik bijna 10 jaar lang naar toe heb geleefd opeens afgelopen is. Tijd voor nieuwe dromen...want deze is helemaal uitgekomen. Ik wist het eigenlijk al wel, maar het is me in het afgelopen half jaar nog duidelijker geworden dat ik nieuwsgierig ben en daardoor hou van reizen, ik benieuwd naar wat er nog meer is te zien in de wereld en super geïnteresseerd in andere culturen en mensen van over de hele wereld. Ik weet zeker dat ik mijn hele leven lang in welke vorm dan ook op ontdekkingsreis zal blijven, dus afgelopen is het zeker niet.

Het enige echte minpunt aan reizen zijn niet de koude douches, de crappy bedden, overvolle dorms, zoutwaterdouches, de stinkende straten, de irritante taxichauffeurs,uren wachten, lange busritten en het continu in en uitpakken van je tas...Dit zijn allemaal dingen waar prima mee te leven valt. Maar het enige echt vervelende is het constante afscheid nemen van fantastische mensen die je hebt ontmoet of van de mooiste plekjes waar je ooit bent geweest en van hostels waar je je helemaal thuis voelt. Dat is de reden dat het toch niet alleen maar erg is om naar huis te gaan omdat ik in plaats van goodbyes een hele hoop hallo's kan gaan zeggen..ik heb zin om jullie te zien
Ook al is het heel dichtbij, ik kan me er nog weinig bij voorstellen om weer thuis te zijn. Maar goed genoeg van al dat sentimentele zweverige gedoe, ik zal jullie voor de laatste keer mee nemen in mijn reisverhalenkoffer.

Zoals ik de vorige keer al vertelde wist ik niet goed wat ik nu van Indonesië moest vinden, dat is zo gebleven. Ik heb er gemixte gevoelens bij, aan de ene kant is het heel mooi en zijn mensen erg vriendelijk maar ik heb ook vaak gezien dat mensen niet eerlijk zijn en op een foute manier van toeristen willen profiteren. Ik besloot een dag eerder terug naar Kuta in Bali te gaan zodat ik Marloes nog een keertje kon zien. Door een grappig toeval hadden Marloes en haar reismaatje een meisje geregeld om een kamer met mij te delen waar ik heel toevallig zelf ook al een afspraak mee had staan om een kamer te delen, zo klein is het backpackers wereldje dus.
We gingen in Bali naar een waterpark, niet een heel bijzonder park vergeleken met die in Italië maar we hebben ons de hele dag super goed vermaakt. Ze hadden 1 extreem enge glijbaan (waar we pas achter kwamen toen we vooraan in de rij stonden), je moest op een platvormpje gaan staan in een soort van glazen capsule je hoorde 3, 2, 1 en daarna verdween het platvormpje onder je voeten en viel je en stukje naar beneden waarna je direct tegen de glijbaan aan kwam en verder naar beneden gleed. Alle 3 stonden we nog minuten na te genieten van de adrenaline in ons lijf, whaa wat was dat eng.
Daarna ben ik naar Maleisië gevlogen waar ik een kort nachtje op de bankjes op het vliegveld in Kuala Lumpur heb doorgebracht. Die ochtend lande Ruben daar ook en het was zo fijn om hem weer te zien, ik moet eerlijk zeggen dat ik best een beetje nerveus was omdat een half jaar toch wel erg lang is, maar die zenuwen waren achteraf nergens voor nodig. Daarna gingen we samen naar het luxe door Ruben uitgezochte hotel, toen we wouden inchecken keken ze naar onze backpacks haalden ze hun neus op en waren het zelfs voor Aziaten bijzonder onvriendelijke vrienden.

Omdat we elkaar zo lang niet gezien hadden gingen we in een bijzonder restaurant eten ‘dining in the dark’. Het concept is dat je in een pik en pik donkere ruimte word neergezet en daar dan gaat dineren, je wordt geassisteerd en bediend door blinde mensen die je in het begin helpen met het vinden van je glas en bestek. Heel raar en best spannend om eten in je mond te stoppen waarvan je niet kunt zien wat het is. Het eten was heel lekker en gelukkig was de meest knullige actie van de avond door 2 obers die na botsing ons toetje op de grond serveerden.
Omdat we toe waren aan een beetje beachtime namen we de volgende dag een nachtbus naar Pulao Perhentian. Dit is een eiland in het noordoosten van Maleisië en volgens veel mensen een van de mooiere plaatsjes in Azië. De nachtbus was super luxe met grote stoelen en veel beenruimte dus ik voelde me prinsesheerlijk.

We hadden een super mooi simpel bungalowtje zonder ramen direct aan zee waardoor ik ’s nachts door het waterige geluid wel 10x naar de wc moest maar je moet er wat voor over hebben hè. We hadden vrij snel besloten dat we gingen duiken, ik heb mijn diploma al in koh tao gehaald dus Ruben ging samen met zijn duikklasje zijn best doen om zijn open water diploma te halen. Dat betekende dat ik een paar funduiken kon gaan maken. De eerste duik was supermooi ik voelde me als een zeemeermin in het water, grote scholen met vis een we zagen een grote rog en een klein haaitje. Bijna iedere avond gingen we bbq-en op het strand om de stingray’s en sharks die we in het water zagen zwemmen op ons bord te ontvangen, en lekker dat het was! Ik ging op een andere dag een wreckdive doen, een gezonken suikervrachtschip lag op de bodem de visibility was niet geweldig dus we zagen haast geen vin voor ogen.

De laatst dag gingen we nog een duik maken, dit was Ruben’s laatste duik voor zijn diploma. Ik mocht kiezen of ik ging met het klasje mee en dan moest wachten onder water omdat zij nog een paar skills moesten doen of ik ging nog weer gewoon lekker duiken met een ander groepje, natuurlijk koos ik daarvoor. Ik ging met de divemaster en mijn inmiddels vaste duikbuddy Mark, een grappige man van een jaar of 50 die lekker in zijn uppie aan het rondreizen was (en mij zag als een soort van dochter of zus, ik weet het niet precies maar hij controleerde altijd extreem goed of ik mijn gear wel goed opgetuigd) had een stukje rondzwemmen. Onderwater kwamen we het klasje tegen en het was heel grappig om Ruben onder water te zien, je kan niet echt praten maar toch was het leuk.
Na al dat gepeddel in het water gingen we nog een dagje naar de Cameron highlands om theeplantjes te bekijken. Een halve dagtour als hondjes achter in een busje en er af en toe uitgelaten worden was voor ons meer dan genoeg. We gingen nog even aapjes kijken in de theefabriek en naar een plek waar ze aardbeien groeien, heel bijzonder voor hier! Daarna namen we de bus terug naar KL waar Ruben eindelijk overboord ging en toestemde dat we in de reggae mansion bleven slapen, wat vooral veel mansion is en iets minder reggae.
Toen was het alweer tijd om afscheid te nemen, gelukkig dit keer voor iets minder lang dan 6 maanden. Ik besloot nog een nachtje in Kuala Lumpur te slapen in de meest fantastische dorm waar ik ooit geweest ben, er waren 2 persoonsbedden in soort van hokjes dus veel privacy.

Daarna nam ik de trein naar Penang een schiereiland aan de westkust van Maleisië. Het is een leuke stad en het eten is er fantastisch. Jammer dat het weer me alvast weer voor wou bereiden op Nederland want het heeft vooral veel geregend. Ik heb hier een paar dagen doorgebrach leuke mensen ontmoet en me heel goed vermaakt, vooral de zingshows ’s avonds had ik voor geen optreden van de Spice girls willen missen!

Gisteren ben ik met de nachttrein van Penang naar Bankok gegaan, een tochtje van 23 uur, de bedden waren super (beter dan heel wat hostels waar ik in geslapen heb) en voor ik het wist waren we vanmiddag rond een uur of 13.00 op het station in Bankok. Vanavond ga ik nog even genieten en dit is helaas mijn enige en laatste nachtje hier. Want morgen avond vlieg ik naar huis…