“Not all those who wander are lost”

Het is alweer een poosje geleden dat ik wat van me heb laten horen maar ik leef nog en hoe! Leuk om te horen dat iedereen nog steeds zo geïnteresseerd is in wat ik allemaal beleef en hoe het met me gaat. Ik doe even speciaal de groetjes doen aan mijn beide Oma’s die super goed op de hoogte blijven en trouw mijn verhaaltjes lezen (Edwin en Willy bedankt daarvoor).

Ik ben inmiddels alweer een grens over gestoken en hang tegenwoordig uit in Phnom Phen in Cambodja. In Vietnam heb ik 1 heel groot avontuur beleefd. De laatste keer dat ik wat in mijn blog schreef was ik onderweg met de bus naar Hoi an en zoals ik toen al vertelde zijn die bussen niet echt een leuke manier van reizen. Vanuit meerdere hoeken had ik al gehoord: ‘de beste manier om Vietnam te zien is op een motorbike’. Maar is dat nu niet een beetje naïef? Als je nog nooit eerder motor of scooter gereden hebt om dan uitgerekend op deze slechte wegen en met super chaotisch verkeer te gaan leren? Het antwoord is waarschijnlijk: ja maar tegelijk is het ook een groot avontuur. Na een dagje geoefend te hebben op semiautomatische motorbikes besloten Anna en ik er allebei een te kopen. Dit was de start van ons grote avontuur. We spoten onze oude lelijke helmen knalroze zodat we elkaar goed konden herkennen. Het andere voordeel van erg opvallen in het verkeer is dat we (nog beter) herkenbaar waren als toerist en locals snel zien dat ze misschien een beetje voorzichtiger met je om moeten gaan (sommigen deden dit, velen ook niet). Een ander grappig effect van 2 lange blonde meisjes met roze helmen op een brommer is dat mensen langs de weg ons nawezen, zwaaiden en vaak erg hard moesten lachen, ik voelde me soms net een popster.
Het verkeer werkt hier iets anders dan in nl. De regels zijn ongeveer zo: 1. het grootste voertuig heeft voorrang 2.inhalen doe je in principe links maar als rechts meer ruimte is doe je dat gewoon 3.bij stoplichten is groen: doorrijden, oranje: doorrijden en rood: voorzichtig doorrijden 4.vrachtwagens halen elkaar in wanneer hun dat uitkomt ook als er tegenliggers aankomen (dan wijken ze gewoon een beetje uit in de berm, ook als daar al motorbikes rijden) 5. als je iets gaat doen waar een ander eventueel van zou kunnen schrikken zoals remmen of inhalen druk je keihard op je claxon. Daarnaast zijn de wegen slecht en zitten er vaak veel gaten en was het erg stoffig. We leerden ook snel dat oordoppen of een ipod met muziek geen overbodige luxe was omdat vrachtwagens net iets vaker op hun toeter drukten na het zien van de 2 meisjes met hun roze helmen.
De eerste dagen moesten we wennen aan het rijden en het verkeer op de motor en kwamen we ’s avonds vaak helemaal kapot aan in een dorpje waar behalve een hotel en veel lokaal eten niets te beleven was. Gelukkig waren er ’s avonds engelse films op tv maar meestal was ik te moe en viel ik halverwege al in slaap.

We reden over mooie wegen door de bergen en de motor is onderweg maar een paar keer stuk gegaan. Gelukkig hebben ze hier op elke hoek van de straat een reparatie shop waar ze allemaal heel vriendelijk waren en de prijzen heel reëel. Ik heb zelfs 1x mijn band laten plakken (die in totaal maar 3x is lek gegaan) voor 15000 dong wat zo veel is als 50 eurocent. We kregen soms koffie op kleine plastic stoeltjes tijdens deze reperatiesessies.

Het communiceren in kleine dorpjes was niet altijd makkelijk, er wordt namelijk 0,0 engels gesproken. Af en toe moesten we op passen dat we niet gefrustreerd raakten over het feit dat de lokale mensen niet begrepen wat we bedoelden. Wij zijn natuurlijk de buitenlanders en we kunnen moeilijk van deze mensen verwachten dat ze engels spreken waarom zouden ze ook, wij zijn in hun land ze hebben engels ook nooit nodig. Met handen en voeten taal, waar soms ook veel verschil in zit, zijn we er altijd uit gekomen. De mensen onderweg waren vriendelijk en vonden het (als ze niet bang voor ons waren) razend interessant om ons te helpen.

Onderweg zijn we naast wat kleine dorpen ook gestopt in wat grotere steden zoals Na thrang. Hier hebben we onze rustdag vrij vol gepland. Eerst hebben we gesnorkeld met een tour wat heel mooi was en daarna gingen we met de langste skilift over zee naar een water/atractiepark toe. Toen we ’s avonds rond 10 uur weer terug waren was het hek van de parkeerplaats waar onze motorbikes stonden dicht. Na veel rammelen aan het hek en roepen ‘hellooo, is there anybody, pleeaase’ kwam er een man in zijn pyjama naar buiten. Hij belde weer 2 andere jongens die het hek open kwamen maken. Nouja, een poging doen dan want open kregen ze hem niet. Na een half uur maakte de eerste man in zijn pyjama het hek open. Daarna mopperden ze wat over extra geld betalen en sprongen wij gauw op onze motors en gingen we er snel vandoor. Lekker uitgerust gingen we de volgende dag weer verder op onze motors richting Dalat. Helaas maakten we een kleine misinschatting over de hoeveelheid benzine in onze tank en zo stonden we halverwege de bergen met een storm in aantocht zonder benzine…oeps. Gelukkig is geluk met de dommen want er kwam binnen 3 minuten een truck aan met wat 2 mannen die op de terugweg waren van een mountenbike tour en ruimte over hadden om ons inclusief onze motorbikes helemaal mee te nemen naar Dalat.
Onderweg hoefden we nooit echt bang te zijn voor de politie omdat die eigenlijk nooit buitenlanders aanhouden omdat deze alleen maar engels spreken en dat vinden ze toch wel erg eng.

Omze laatste stop in Vietnam was Ho chi minh (of Saigon), dit is een super drukke stad met 4 miljoen motorbikes. Het was voor ons dan ook lichtelijk opletten geblazen om geen ongelukken te maken, elkaar in de gaten te houden en ons gratis gidsje met zijn groene shirt niet kwijt te raken. Gelukkig hebben we de trip overleefd en nu was het alleen nog maar zaak om onze motorbikes even te verkopen. Dit bleek iets lastiger te zijn dan verwacht waardoor we hem voor een lagere prijs dan we hoopten hebben verkocht aan een local maar toch was het ondanks het verlies het helemaal waard.

In Ho chi minh heb ik het war museum en de tunnels van de vietCong bezocht. Heel indrukwekkend om te zien wat een heftige oorlog het geweest moet zijn en bijna niet voor te stellen hoe die mensen maanden in de warme, benauwde en vooral erg kleine tunnels geleefd moeten hebben. Na een paar dagen in Ho chi minh heb ik afscheid genomen van Anna waar ik in totaal toch een aantal weken mee samen heb gereisd. Ik heb een boottrip geboekt over de Mekong delta een leuke manier om naar Cambodja te gaan. Op de boot ontmoete ik gelijk weer leuke mensen waarmee ik samen een hostel ging zoeken.
Vandaag zijn we naar de gevangenis en de killing fields geweest, iets wat ook veel indruk op me heeft gemaakt. Onder het regiem van Pol Pot werden er door de Khmer Rouge tussen 1975 en 1979 drie miljoen vooral hoog opgeleide Cambodianen vermoord. De killing fields zijn het levende bewijs van deze massagraven. Er zijn heel veel schedels te zien en op sommige plaatsten steken de menselijke botten nog door het zand naar boven. Erg indrukwekkend maar (net als de tunnels in vietnam) wel goed om gezien te hebben omdat het nog maar zo kort geleden is en zo belangrijk is voor de geschiedenis voor deze landen.

Hier in Azië gaan dingen vaak anders dan je verwacht en zo kom je elke keer weer voor verassingen te staan. Inmiddels ben ik al niet meer verbaast als er weer een verassing staat te wachten die ik niet aan zag komen. Ik ga nu eerst lekker door Cambodja reizen en hier lekker even uitrusten en daarna weer verder. De tijd begint echt een beetje te dringen, ik heb nog maar iets meer dan 2 maanden te goed en ik weet dat het als heel lang klinkt maar geloof me dat is het echt niet!

Ik hoop dat het met iedereen thuis ook goed gaat en tot de volgende update.